Μάνα με κακοπάντρεψες και μόδωκες βλαχιώτη,
μ’ έδωκες στα κατούμενα, και μ’ έδωκες στους κάμπους
εγώ το κάμα δε βαστώ, ζεστό νερό δεν πίνω
ν’ εδώ τρυγόνες δεν λαλούν, κι ουδέ τρυγονοπούλες
το λεν οι κούκοι στα βουνά, κ’ οι πέρδικες στα πλά(γ)ια
το ποια ‘χ’ άντρα την ξενιτιά, και γιο το Μπουκουρέσι,
πες τους να μην τους καϊτερεί, να μην τους πανταχαίνει,
τι Βλάχισσες είναι κακές, είναι καγκυλοφρύδες,
έχουν τα μάτια σαν ελιά, τα φρύδια σαν γαϊτάνι,
κι αυτό το ματοτσίνορο σαν φράγκικο δοξάρι,
καίουν τους νέους την καρδιά, καίουν τα φυλλοκάρδια,
πάνουν παιδιά ανύπαντρα κ’ έρχονται γηρασμένα.