Ύστατος λόγος, από το Δωδεκάλογο του Γύφτου.
Επιλογή του Γ.Μ.

Τα δυνατά σου χέρια τ’ άξια, τα κοσμικά,
χάρισμα πιο μεγάλο κι απ’ τα φτερά.

Τα χέρια σου την ώρα του θαλασσοδαρμού
γίνονται δυό δελφίνια χρυσά του λυτρωμού.

Μ’ αυτά τα χέρια μού ήρθες μοιράζοντας εσύ
το διάφανο νεράκι και το ξανθό ψωμί.

Το σκεβρωμένο σπίτι και το κακοχτιστό
που είν’ έτοιμο να πέσει κι ακόμα στέκει ορθό!

– Στο σπίτι εδώ τι θέλεις; και ποιόν αποζητάς;
πού πας με τ’ ανθισμένο κλαδί της λεϊμονιάς;

Εγώ ειμ’ απ’ τη μεγάλη γενιά του αστενικού,
που με πατάει το πόδι και του περιστεριού.

Εγώ ειμ’ απ τη μεγάλη του σκοτεινού φυλή˙
μακριά απ’ τους ήλιους τρέχουν αφάνταστοι καιροί!

Κι είμαι του κήπου η χάρη, της αύρας η χαρά,
νεράιδα από δροσούλα κι από φτερά,

και μέσα στην αιώνια των όλων αλλαγή
μαζί και η κάμπια εγώ ειμαι κι εγώ ειμαι και η Ψυχή!

Και βολετό δεν ήταν αγνά να πει σ’ εσέ
μήδε το στόμα το 'Ο χ ι, μήδε η καρδιά το Ν α ί .