Αντιλήψεις που επικρατούσαν στην Κίνα παλιότερα:
"Η γιαγιά μου ήταν καλλονή. Είχε πρόσωπο οβάλ, ρόδινα μάγουλα και φωτείνο δέρμα. Τα μακριά γυαλιστερά μαύρα μαλλιά της ήταν πλεγμένα σε μια χοντρή πλεξούδα που έφτανε μέχρι τη μέση της. Ήταν σεμνή οταν χρειαζόταν, δηλαδή σχεδόν πάντα, αλλά κάτω από το ήρεμο παρουσιαστικό της ξεχείλιζε μια καταπιεσμένη ενέργεια.Ήταν μικροκαμωμένη, περίπου ένα κι εξήντα, με λεπτό κορμί και γυρτούς ώμους που θεωρούνταν το ιδανικό.
Αλλά το μεγαλύτερο προσόν της ήταν τα δεμένα πόδια της που στα κινέζικα ονομάζονταν <<μικρούτσικα χρυσά κρίνα>>. Αυτό σήμαινε ότι περπατούσε σαν << το βλαστάρι της μικρής ιτιάς στο ανοιξιάτικο αεράκι>>, παραδοσιακή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Κινέζοι <<γνώστες>> των γυναικών. Υποτίθεται οτι μια γυναίκα που περπατούσε με τα πόδια της δεμένα προκαλούσε ερωτική επιθυμία στους άντρες, μια και έτσι φαινόταν να είναι ευάλωτη και να έχει ανάγκη προστασίας.
Τα πόδια της γιαγιάς μου είχαν δεθεί όταν ήταν δύο χρονών. Η μητέρα της, που και εκείνης τα πόδια ήταν δεμένα, της τα τύλιξε μ'ένα άσπρο πανί, έξι μέτρα μάκρος, αφού πρώτα της λύγισε τα τέσσερα μικρά δάκτυλα προς τα μέσα και κάτω από την πατούσα. Κατόπιν έβαλε μια μεγάλη πέτρα από πανω για να σπάσει την καμάρα. Η γιαγιά μου στρίγγλιζε από τον τρομερό πόνο και την παρακαλούσε να σταματήσει. Η μητέρα της χρειάστηκε να της βάλει ένα πανί στο στόμα για να μη φωνάζει. Η γιαγιά μου λιποθημούσε συνέχεια από τον πόνο(..)
Εκείνη την εποχή όταν παντρευόταν μια γυναίκα, το πρώτο πράγμα που έκανε η οικογένεια του γαμπρού ήταν να εξετάσει τα πόδια της. Τα μεγάλα πόδια, τα φυσιολογικά πόδια δηλαδή, θα ρεζίλευαν το σπιτικό του"