Σκλάβα!

Πενήντα αιώνες δίχως φως
Δίχως μυαλό και σώμα
Χωρίς τη θέληση να ζεις
Με σφραγισμένο στόμα

Σαν κάμπια εσύ περίμενες
Φτερούγες ν’ αποχτήσεις
Να βγεις απ το κουκούλι σου
Στον κόσμο ν’ αρμενίσεις.

Δισταχτική, αέρινη
Και άθυρμα τ’ ανέμου
Περίπαιγμα του αρσενικού
Και θύμα του πολέμου

Γυναίκα Μάνα κι Αδελφή
Σύζυγος κι ερωμένη
Τίποτα άλλο δεν θα πω
Τίποτα δεν μου μένει
Παρά να υμνώ τη Δόξα σου
Γυναίκα αγαπημένη.