(αποσπασμά...) σελ. 211

"Γι' αυτήν όλα τελέίωσαν πολύ γρήγορα- τα μαρτύρια, οι ανακρίσεις, η δίκη. Είχε λέει ένα χαμόγελο στά χείλη
όλον αυτόν τον καιρό, ένα φώς μέσα στα μάτια και τα έκανε μεγαλύτερα ακόμα. Ήταν όμορφα τα μάτια σου Μαργαρίτα!...
Τήν τελευταία στιγμή μπροστά στο απόσπασμα, γύρισε τα μάτια κατά την πόλη πού την σκέπαζε ακόμη η καταχνιά. Ένας κόσμος από τρελούς υστερικούς, εκφυλισμένους και ληστές γκρεμίζονταν, μαζί με τα σαράβαλα σπίτια τους- όλη η πολιτεία της παρακμής που τη γέννησε. Το πικρό χαμόγελο της οικογένειας ανέβηκε στα χείλια της και έκανε με το χέρι εκείνη την αόριστη χειρονομία που είπε ο παπάς σά ν' απόδιωχνε την εικόνα.
- Καλυνήχτα Ντε!...
- Φώυαρ!.... "