Ήμουνα στη μάνα μου στη μανούλα μου
που με προξέναγε και με πάντρεψε
μέσα στην Τουρκιά και μέσα στη Φραγκιά!
Φράγκο μόδωκε, Φράγκο πεθερό,
Φράγκο πεθερό σαν τον Αυγερίνο
‘Ηβρα και πεθερά, σαν την τρανταφυλλιά,
Ήβρα αντραδέρφια δυο, που να μην τα χαρώ.
Το μεγαλύτερο ήταν το καλύτερο
και το μικρότερο ττο διαβολώτερο,
που με ξύπναγε τα μεσάνυχτα.
- Σήκου, νύφη μου, σήκου, νυφούλα μου,
άναψ’ το κερί και λύσε το παιδί
και ματαφάσκιωστο, για να αποκοιμηθεί.
Σκούπισ’ τη γωνιά κι άναψ’ τη φωτιά,
βάλε τον τζεσβέ και φκιάσε τον καφέ.
Κέρνα τον πεθερό, κέρνα την πεθερά,
κέρνα την πεθερά και κέρνα κι εμάς.
Και πάρ’ τη ρόκα σου κι έβγα στην πόρτα σου,
γλυκοκουβέντιασε με τις γειτόνισσες.