Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος άντρας που είχα γνωρίσει απο κοντά. Ήταν πολύ ήρεμος άνθρωπος και δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με την ανατρόφή μας, αφήνοντας αυη τη δουλειά στη μητέρα μας. Για μένα, λοιπόν, οι υπόλοιποι άντρες ήταν πλάσματα απο άλλο πλανήη και απο πολύ μικρή με είχαν μάθει να τους αποφέυγω.

Η μητέρα, παρόλο που κι εκείνη είχε χωρίσει απο τον πρώτο της γάμο, μας μιλούσε συχνά για τον απαραβίαστο και ιερό χαρακτήρα του γάμου. Αν ο σύζυγος αποδεικνυόταν αγροίκος, η γυναίκα έπρεπε να κάνει υπομονή και να υποφέρει ώσπου ν' άλλάξει. Ένας διαλυμένος γάμος σήμαινε την αποτυχία της γυναίκας. Η ευθύνη ήταν αποκλειστικά δική της.

Η προσωπικότητα δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να αναπτυχθεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να φανερώσεις τον πραγματικό σου εαυτό. Μας έπλαθαν όλες στο ίδιο καλούπι. Έπρεπε να φύγω απο το σπίτι. Όμως μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να το κατορθώσω αυτό και ήταν φυσικά ο γάμος. Έτσι όταν γνώρισα ένα αγόρι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνω ήταν να πάρω την έγκριση της μητέρας μου. Η μητέρα όμως δεν τον ενέκρινε. Θεωρούσε πως ήταν τεμπέλης και όχι αρκετά καλός για μένα..για κείνη μάλλον. Όμως, εγώ με τον Ανέες συναντιόμασταν κρυφά, πράγμα που εξαγρίωσε τη μητέρα μου μόλις το έμαθε και με κλείδωσε μέσα στο σπίτι για τη διάρκεια των υπόλοιπων καλοκαιρινών διακοπών. Η μητέρα μόλις και μετά βίας μου μιλούσε, αλλά ακόμη και τότε ένιωθα βρόμικη μπροστά της, σαν να είχα διαπράξει τη μεγαλύτερη αμαρτία. Ο μόνος που μου συμπαραστάθηκε ήταν ο πατέρας.

Βιβή Γκόφα