Ο Μουσταφά Χαρ με ακούει με ιδιαίτερη προσοχή. Γέρνει την ψηλή κορμοστασιά του απο πάνω μου ένω ένα σαρκαστικό χαμόγελο φωτίζει τα μυτερά του δόντια. Ο Μουσταφά Χαρ είναι απο τους ανθρώπους που επιλέγουν μόνοι τους τη θέση τους στο τραπέζι και κάθεται ακριβώς απεναντί μου. Τα μάτια του με μαγνητίζουν. Νιώθω να με διαπερνούν ολόκληρη. Τρεμοπαίζουν κάτω απο τα βαριά του βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν αρκετά συχνά, καθώς με κοιτάζουν αδιάντροπα και τα νιώθω να με υπνωτίζουν. Αυτά τα μάτια μού στέλνουν ένα μήνυμα σίγουρα αδιάκριτο. Θα έπρεπε ίσως να τρομάξω. Αντίθετα, νιώθω το βλέμμα του να με τραβάει όπως το φως την πεταλούδα της νύχτας. Είναι φανερό ότι ο Μουσταφά Χαρ είναι ο κυρίαρχος αυτης της ομάδας και πως όλοι οι άλλοι δεν είναι παρά <<ιθαγενείς>>. Κι εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση. Δεν προλαβαίνει να κατεβάσει το ποτήρι απο τα χείλη του και τρεις άντρες σπεύδουν να το ξαναγεμίσουν. Μόλις παίρνει πούρο στο χέρι, εμφανίζεται αμέσως το ειδικό εργαλείο για να το κόψει. Μόλις το πούρο ετοιμαστεί, ανάβουν συγχρόνως έξι αναπτήρες. Ο Μουσταφά δέχεται αυτες τις αποδείξεις σεβασμού ατάραχος. Παρακολουθώ σαν μεθυσμένη τη σκηνή.

Βιβή Γκόφα